بررسی عکس های معماری و بناهای تاریخی ایرانی در دوره ی قاجار توسط عکاسان ایرانی و خارجی و مطالعه ی تطبیقی دیدگاه های آنان

چکیده با گذشت سه سال از اختراع عکاسی(1259ه.ق/1839م)در دوره ی محمد شاه قاجار، عکاسی وارد ایران شد و این هنر در دوره ناصرالدین شاه به دلیل علاقه ی او به عکاسی مورد توجه قرار گرفت. به همین دلیل عکاسان در دربار جایگاه ویژه ای یافتند و در پی علاقه ی ناصرالدین شاه به بناهای قاجاری و ابنیه ی تاریخی عکاسی معماری در دستور کار عکاسان دربار قرار گرفت. و این در حالی است که هم زمان در خاورمیانه عکاسان بزرگی همچون فرانسیس فریث وماکسیم دوکامپ به عکس برداری از بناهای تاریخی مشغول بودند. از طرفی برخی جهان گردان و خارجی هایی که در قالب هیئت های علمی و نظامی به ایران می آمدند و ایران قرن نوزدهم برای آنها جذاب می نمود به عکس برداری از بناهای قدیم وجدید پرداختند. امروز حاصل همه ی این ها هزاران عکس معماری به دست آمده اسنادی ارزشمند و مفید از معماری ایران می باشد و عکس ها و عکاسان آن ها به جهان معرفی نگردیده اند. هدف از این تحقیق بررسی دلایل رشد عکاسی معماری و شناسایی و معرفی عکاسان ایرانی و خارجی در دوره ی قاجار و معرفی عکس ها و آلبوم های آنان است که به این شاخه از عکاسی بیشتر پرداخته اند و در نهایت مقایسه بین عکس های آنان می باشد که از طریق مطالعه ی کتاب های مربوط و مشاهده ی عکس های عکاسان به معرفی آنان و آثارشان پرداخته شده است و طبق مشاهدات و مطالعات،عکاسان خارجی به علت علاقه به بناهای قدیمی ایرانی بیش تر به عکاسی از این بناها پرداخته اند و اکثر عکاسان ایرانی از آنجا که به دستور شاه عکس برداری می نمودند؛ علاوه بر بناهای قدیمی از بناهای دوره ی قاجار نیز عکس های زیادی تهیه نموده اند. عکاسان ایرانی به پیروی از اصول زیبایی شناسی ایرانی و به کارگیری اصل تقارن به ترکیب بندی های متفاوتی نسبت به عکس های عکاسان خارجی دست یافته اند. واژگان کلیدی:عکس،عکاسی معماری،بناها،عکاسان،دوره ی قاجار